ഒരു പോസ്റ്റ്‌മാന്‍റെ ദു:ഖം

ഇതെന്‍റെ ദു:ഖമാണ്
കണ്ണീര്‍മഷിയാല്‍ രചിച്ചൊരു കത്താണ്
ഇനിയും ഞാനെന്തിനലയുന്നു
ഈ രണ്ട് കത്തുകള്‍ മാത്രമായി
എന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ഒരു നേരം കഴിക്കുമാഹാരത്തിനായ്
കണ്ണീരു കൈമാറുന്ന കൂലി മാത്രം

കൂട്ടുകാര്‍ കൂട്ടുകാര്‍ തമ്മിലടുക്കാന്‍
ഇ-മെയിലുണ്ട് മൊബൈലുമുണ്ട്
ഏട്ടനെ, അനിയനെ, കൊച്ചുമക്കളെ
കണ്‍കുളിര്‍ക്കെ കാണാന്‍ ഫേസ്ബുക്കും ചാറ്റ്റൂമുമുണ്ട്
ചതിച്ചും കൊള്ളയടിച്ചും നേടും പണം
കൈമാറാന്‍ ബാങ്കും മണി എക്സ്ചേഞ്ചുമുണ്ട്
ഇനിയും എന്‍റെയീ കൈകളിലുള്ളത്
സ്വാര്‍ഥത പേറും വക്കീല്‍നോട്ടീസു മാത്രം

എന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ഒരു നേരമുടുക്കും വസ്ത്രത്തിനായ്
കണ്ണീരു കൈമാറുന്ന കൂലി മാത്രം
എത്ര നാളായ് ഞാനൊരു
പുഞ്ചിരിമുത്തു വിതറും കത്തു തിരയുന്നു
ഇനിയും എനിക്കു വയ്യിതു ചുമക്കാന്‍
ഇനിയും വയ്യെനിക്കീ ശാപങ്ങള്‍തന്‍ കൂലി വാങ്ങാന്‍

I ALWAYS SAVE BUT I NEVER SAVED

I always save my photos in my computer

I always save the lessons in my brain

I always save my friends' name in my memory

I always save the stories in my mind

But.......

I never saved the trees

I never saved the water

I never saved the animals

I never saved my mother Earth

I always save but I never saved!!!

ഒരപേക്ഷ

നിളയുടെ തിര പോലെന്‍ വാക്കുകള്‍ താലോലിക്കും

ചെറുപവിഴമാണെന്‍റെ മലയാളം

പച്ചയുടുപ്പിട്ട് നൃത്തമാടും മലനാടിന്‍

സൌന്ദര്യമാണെന്‍റെ മലയാളം  

ഞാനൊന്നു കണ്ണീരൊഴുക്കുന്ന നേരമെന്നമ്മതന്‍ 

വാത്സല്യമാണെന്‍റെ മലയാളം

നല്ലിളം കുരുവികള്‍ മൂളുന്ന പാട്ടിലെ

മധുരശ്രുതിയാണെന്‍ മലയാളം

ചിത്രവര്‍ണപ്പൂക്കള്‍തന്‍ സൌരഭ്യം വിതറുന്ന

കാറ്റുപോലാണെന്‍ മലയാളം

എന്നിട്ടുമെന്തേ ഇന്നെന്‍റെ കൂട്ടര്‍ക്ക് 

മലയാളമെന്നാല്‍ അപരിഷ്കാരം?

എന്തുകൊണ്ടെന്‍റെ നിളയിന്ന് വെണ്‍മുത്ത്‌ 

ചിതറാതെയെങ്ങോ പിണങ്ങിപ്പോയി?

എന്തുകൊണ്ടാണെന്‍റെ മലയാളനാടിന്ന് 

മരവിച്ചുനരച്ചു കിടന്നിടുന്നു?

വേണ്ടെനിക്കമ്മേ മുറിവേറ്റ മലയാളത്തിന്‍

ചോര പുരട്ടിയ മുത്തങ്ങള്‍

പാടുന്നതാ കുരുവികള്‍ മധുരം ചോര്‍ന്ന

വികലമാമേതോ സംഗീതം

സൌരഭ്യമില്ലാതെ തെന്നല്‍ വിഷണ്ണനായ്‌

ആന്തൂറിയങ്ങളില്‍ തട്ടിത്തിരിയുന്നു

അപേക്ഷയാണിത്; പാതിജീവനോടീയമ്മയെ

പാതിവഴിയിലുപേക്ഷിക്കരുതേ